در مجموعه محدودِ کتاب هایی که خوانده ام یا فیلم هایی که دیده ام، کمتر اثری را دیده ام که روایت گر دوران کهن سالی باشد. با توجه به آنکه اکثر آنهایی که می نویسند یا فیلم می سازند به روح جوان اعتقاد دارند یا حداقل من اینگونه فکر می کنم ولی به نظر می رسد که در اثرهای آن ها جا برای انسان های پیر با روح جوان پیدا نمی شود. این پدیده به خصوص در مورد آدم هایی که خودشان هم سن و سالی دارند جای تعجب است. از طرفی به دلیل آنکه اکثریت این گونه افراد در جوانی به بدن سازی علاقه ای نداشته اند و زیاد به فکر سلامتی خود نبوده اند، تعداد افرادی که عموماً دوران کهن سالی خود را دیده باشند و یا توانایی کار کردن در این دوران را داشته باشند اندک است. از طرف دیگر از میان همه تعداد کمی که در کهن سالی نیز به فعالیت پرداخته اند، آنهایی که راجع به سن و سال خودشان اثری آفریده باشند نیزاندک هستند.
خاطره ای از شوپنهاور است، که او سعی می کند در دوران پیری برای جلب توجه دختری جوان به او خوشه ای انگور تعارف کند و بعد ها دختر جوان در خاطرات خود از این عمل او به نشانه کاری اشمئزاز آور و نفرت انگیز یاد می کند. به دلایلی نطیر این به نظر می رسد که در بهترین حالت ها افراد بر این عقیده هستند که اگر جوانی و میانسالی خوبی داشته اند، می تواتنند در دوران کهن سالی در گوشه ای نشسته منتظر مرگ شوند و نظرات خود را به صورت پند های اخلاقی و این گونه چیزها به جوان تر ها انتقال دهند و از پیری چیزی نگویند. باید متذکر بشوم که منظور من اثرهایی راجع به مرگ نیست، چزهایی راجع به زندگی است. البته تا حدودی تا آنجا که سن من به من اجازه می دهد می توانم درک کنم که چرا چنین چیزهایی وجود ندارد.
شاید اولین نفری که به یاد میاروم که به طور پیوسته به این قضیه پرداخته است، کوروساوا کارگردان بزرگ ژاپنی باشد که کارهایش به موازات سنش تغییر می کنند. نوشتن از کورساوا در این مجال نمی گنجد ولی فقط همین را بگویم که با همه بزرگی او، فرهنگی که خودکشی در آن امری مقدس است و جشن شکوفه های گیلاس جزء رسوم مهم آن است چندان با سلیقه من سازگار نیست
پ.ن: این چیزی که تصمیم در نوشتنش داشتم زیادی طولانی شد، نوشتن مابقی را به پستی دگر موکول کردم.
پ.پ.ن: کتاب هایی مثل پیرمرد و دریا و یا فیلم هایی مثل بدون او و تیر انداز را می توانم در لیستم قرار دهم ولی اگر کسی چیزی با مشخصاتی که من گفتم می شناسد، خوشحال می شوم به من معرفی کند
خاطره ای از شوپنهاور است، که او سعی می کند در دوران پیری برای جلب توجه دختری جوان به او خوشه ای انگور تعارف کند و بعد ها دختر جوان در خاطرات خود از این عمل او به نشانه کاری اشمئزاز آور و نفرت انگیز یاد می کند. به دلایلی نطیر این به نظر می رسد که در بهترین حالت ها افراد بر این عقیده هستند که اگر جوانی و میانسالی خوبی داشته اند، می تواتنند در دوران کهن سالی در گوشه ای نشسته منتظر مرگ شوند و نظرات خود را به صورت پند های اخلاقی و این گونه چیزها به جوان تر ها انتقال دهند و از پیری چیزی نگویند. باید متذکر بشوم که منظور من اثرهایی راجع به مرگ نیست، چزهایی راجع به زندگی است. البته تا حدودی تا آنجا که سن من به من اجازه می دهد می توانم درک کنم که چرا چنین چیزهایی وجود ندارد.
شاید اولین نفری که به یاد میاروم که به طور پیوسته به این قضیه پرداخته است، کوروساوا کارگردان بزرگ ژاپنی باشد که کارهایش به موازات سنش تغییر می کنند. نوشتن از کورساوا در این مجال نمی گنجد ولی فقط همین را بگویم که با همه بزرگی او، فرهنگی که خودکشی در آن امری مقدس است و جشن شکوفه های گیلاس جزء رسوم مهم آن است چندان با سلیقه من سازگار نیست
پ.ن: این چیزی که تصمیم در نوشتنش داشتم زیادی طولانی شد، نوشتن مابقی را به پستی دگر موکول کردم.
پ.پ.ن: کتاب هایی مثل پیرمرد و دریا و یا فیلم هایی مثل بدون او و تیر انداز را می توانم در لیستم قرار دهم ولی اگر کسی چیزی با مشخصاتی که من گفتم می شناسد، خوشحال می شوم به من معرفی کند
Ali jan, in film ro ham agar nadidi bebin.
پاسخحذفhttp://www.imdb.com/title/tt0412080/
man azash khosham oomad, be khosoos ke bar asase dastane vaghee ye.
متشکرم. ندیده بودم حتماً می بینم
پاسخحذف