ورای یک ذهن منطقی

آدم است دیگر با خودش قرار می گذارد که بعدالظهر آخرین روز هفته را برود یکی از همین سینما های نزدیک خانه و Compliance را ببیند. حالا نه اینکه برای تفریح و سرگرمی باشد، چون Compliance از اول هم قرار نبود که فیلم سرگرم کننده ای باشد. فیلمی از سینمای مستقل آمریکا که به گفته خودشان از یک ماجرای واقعی آمده است. همه چیز در یک فضای خیلی معمولی اتفاق می افتد، در اتاقک عقبی یکی از همین رستوران های زنجیره ای. جایی که هفته ای یک بار معمولاً آدم ازش گذر می کند. یک تلفنی هست که در تمام طول فیلم دارد صدایش می آید و یا حداقل حضورش حس می شود و همین طور که می گذرد حضورش انگار همه جا را فرا می گیرد و حتی حای نفس کشیدن هم برای آدم نمی گذارد. تلفن هیچوقت قطع نمی شود و صدایش انگار ‍ همه را تسخیر می کند. صدا خودش را افسر پلیس معرفی می کند و یکی از صندوق دارهای رستوران را به دزدی متهم می کند. داستان که پیش می رود، صدا کم کم از آدم ها داستان می خواهد به روش های مختلف دخترک را محبور به اعتراف کنند. تویِ بیننده نشسته ای آنجا در وسط سالن سینما و هی می خواهی که بلند شوی و فریاد بزنی مگر نمی بینید حقیقت را، مگر نمی بینید که همه اینها یک جور بازی است. ولی فریادهایت را در دلت می زنی چون می دانی که به کسی نمی رسد. چون آنجا یک پرده بزرگی است که اگرچه بر اساس یک واقعیت  دارد چیزی را روایت می کند ولی واقعیتی است که از تو فاصله زیادی دارد و هرچه باشد داستانی است که پیش از این ها اتفاق افتاده است. می نشینی آنجا و هر بار که صدای درون تلفن چیزی می گوید نفست را حبس می کنی . می بینی که چطور داستان در تکه های کوچک حقیقت که آدم ها ناخواسته از همدیگر مخفی می کنند پیش می رود. که چطور زندگی آدمی در طول چند ساعت در همین گشایش ناتمام حقیقت به جهنمی تبدیل می شود. می بینی چطور یک آدمی که ظاهرش عادی است و همه چیزش عادی است و خانواده  دارد و پدر مهربانی به نظر می رسد از پشت همان گوش تلفن آدم ها را به هر کاری وا می دارد. تویِ بیننده مدام منتظری که ساعتت بگذرد و فیلم به انتهایش نزدیک شود بلکه این کابوس تمام شود. داستان بالاخره به انتهایش می رسد ولی انگار تجربه اش فراموش نمی شود. انگار که تو هم مثل تمام آن آدم های توی فیلم همدست بوده ای با آن صدا و کارهایی که انجام داده است. انگار که تو هم در ویرانی زندگی آن دخترک معصوم داستان بی تقصیر نبوده ای.