استاد اومده سر کلاس بعد می پرسه چند نفر از شما تغییر لاگرانژ رو بلدید؟
از مجموع 12 تا دانشجوی کلاس همه یک ذره به هم دیگه نگاه کردند و فهمیدند که هیچ کدوم بلد نیستند.
بعد استاد با یک لبخند شیطنت آمیزی می گه عیب نداره تا چند دقیقه دیگه یاد می گیرید، بعدش هم زندگی تون کلی بهتر می شه. تازه وقتی هم که رفتید خونه به دوستتون می گید تغییر لاگرانژ رو بلدی و به یک حالت نذاری بهش نگاه می کنید چون که اون تغییر لاگرانژ رو بلد نیست.
In the first day GOD create Lagrange
In the second day drive the force through Lagrange
In the third day minimize the force
And after that create the world in the next three days by the use of minimized force
این هم نظر استاد مکانیک کوانتوم من راجع به فرایند خلقت.
خدا آخر و عاقبت من و این درس مکانیک کوانتومی که این ترم دارم با این استادش به خیر کنه
فضا اتاق بزرگی است که در گوشه آن میزی قرار دارد. در یک طرف میز چند نفر نشسته اند و به نظر می رسد که در حال صحبت با مردی هستند که در طرف دیگر میز قرار دارد. در پشت سر مرد نیز یک میز غذا خوری بزرگ دیده می شود که بیشتر برای مذاکره استفاده می شود تا غذا خوردن. فضا به هیچ عنوان شبیه بازجویی نیست ولی آن چند نفر در واقع در حال بازجویی از مرد هستند. تنها کاری که مرد انجام داده است این است که نعدادی از کارهای چند نویسنده که آثارشان توقیف شده است را به نام خود چاپ کرده است. بازجو ها نیز چیزهایی از این ماجرا می دانند و در تلاشند تا بخش های دیگر زندگی مرد را نیز به این ماجرا پیوند بزنند تا بتوانند او را به شدت محکوم کنند و چهره بدی از او نشان دهند.
بازجو ها از هر طرف به مرد فشار می آورند. زمانی که مرد شروع به جواب دادن سوالی می کند دیگری سوالی می پرسد، سعی می کنند تا با گیج کردن او و به میان کشیدن ابعاد مختلف زندگیش او را به هر اعترافی وادار کنند. مرد که جثه نه چندان درشتی دارد به نظر می رسد که دارد در زیر فشار سوالات خرد می شود و آنی است که به همه چیز حتی کارهایی که نکرده نیز اعتراف کند. ناگهان عینکش را بر روی صورتش جا به جا می کند و به ارامی می گوید: به نظر می رسد که شما همه چیز را می دانید پس خوب هر طور راحت تر هستید خودتان شرح ماجرا را بنویسید، از روی صندلی بلند می شود و به سمت در می رود.
یک سری کارهایی است که چند وقته تلاش می کنم انجام بدم و یک سری کارهایی هم هست که می خوام دیگه انجام ندم ولی نمی تونم بکنم.
گفتم اینجا بنویسم تا یادم نره.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
پ.ن.: این
سال های زیادی طول کشیده تا من تونسم این تکه های متلاشی شده پازلم رو جورهای مختلفی کنار هم بچینم تا در نهایت یک چیزی از توش در بیاد شبیه این. حالا به طور شدیدی احساس می کنم برای اینکه بخوام بر این جهالت خودم غلبه کنم باید یک جور درست و حسابی ترتیب این چیزی که ساختم رو بدم و دوباره متلاشی کنم اش.
