حتی زبان هم شرمنده است

می دونی چی برام جالبه؟ آدمى كه همسرش مى میره را بيوه صدا مى كنند، بچه اى كه والدينش مرده باشند را يتيم صدا مى كنند، ولى به نظرم موقعيتى كه بچه آدم مي ميره اين قدر وحشتناکِ كه حتى اسمی برای صدا كردنش نيست. این را برندا در آن سریال معظم Six Feet Under می گفت، ولی انگار که در فارسی هم اضاع همین است، دهخدا که این طور می گوید. شاید در تمام زبان ها این طور باشد، نمی دانم. آقای لی که یکی از آن شاهکارهایش را ساخته بود تا این را به کره ای نشان دهد. نشان دهد یک سرى درد هايی هستند در زندگى كه خوب نمى شوند، فراموش هم نمى شوند فقط كهنه مى شوند. مثل زخمى است كه هر وقت آدم پارچه را از روى اش بردارد خون تازه اش آن زير هويداست. آن مادر جوانِ داغ دیده آفتاب پنهان حتی نمی توانست از شدت درد گریه کند، زخمش سر جایش بود، پیرش کرد، فرسوده اش کرد، نابودش کرد.