این‌که زنان نویسندهی مدرن ژاپن از آغاز گسترش ادبی کشور الگوهایی قدرت‌مندی مثل موراساکی شیکی‌بو و سئی‌شوناگون داشته‌اند، احتمالاً بارها تکرار شده‌است. این‌که داستان گِنجی (گِنجی مونوگاتاری نوشته‌ی موراساکی شیکی‌بو) قرن‌ها متن اصلی زبان ژاپنی بوده، مقدس پنداشته و هجو شده است کاملاً حقیقت دارد، اما نکته‌ای که به اندازه‌ی کافی به آن توجه نشده این‌که در این 10 قرن میان نوشته‌شدن گِنجی و زمان مدرن، تفسیر آن کاملاً در انحصار محققان و نویسندگان مرد بوده و اصولاً در این زمان طولانی تعداد محدودی نویسندهی زن وجود داشته است. زمانی که اواخر قرن نوزدهم، زنان مدرن ژاپن فعالیت خود را آغاز کردند، به‌اندازه‌ی خواهران اروپایی ـ آمریکایی‌شان در قرن هجدهم از داشتن راهنمایی همجنس محروم بودند. آن‌ها هم باید از صفر شروع می‌کردند و راهشان را به‌زور از میان دنیای ادبی کاملاً مردانه بازمی‌کردند. برای همین، از همان آعاز دوران مدرن، زنان نویسندهی ژاپنی شیوه‌ی مخالفان منتقد را در پیش گرفتند. در داستان‌های هیگوچی ایچی‌یو، میاموتو یوریکو، هایاشی فومیکو و ساتا اینه‌کو نوعی آگاهی زیرکانه در مورد بی‌عدالتی‌های اجتماعی وجود داردکه نه‌تنها زنان بلکه فقرا و حاشیه‌نشینان جامعه را هم در برمی‌گیرد.
کتاب حاضر مجموعه‌ی ۱۳ داستان کوتاه از نویسندگان زن ژاپن در دوران مدرن، از اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیست‌ویکم است. تلاش کرده‌ایم داستان‌های مختلف از مهم‌ترین چهره‌های ادبی این سال‌ها که هر کدام سبک نوشتاری و دغدغه‌های مختلف دارند کنار هم قرار گیرند تا نشانی باشند از حضور پررنگ زنان در ادبیات معاصر ژاپن.
سیزدهمین شب از سیزدهمین ماه : داستان‌های کوتاه زنان ژاپنی از آغاز تا امروز
ترجمه‌ی ساناز فرهنگی و علی کرباسی
نشر شورآفرین، چاپ اول بهار ۱۳۹۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر