دغدغه عکس ثبت یک لحظه یا یک ثانیه در زمان است. فراوانی جزئیات که در گذر لحظات معمولاً مورد توجه ما قرار نمی‌گیرد، اینجا برای بررسی و نگاه موشکافانه‌ی بی شتاب ما نگه داشته شده. لحظه ایستاده و در چهارچوب ثابتی ثبت شده. ولی در فیلم مساله دقیقاً چیزی متفاوت است، برای فیلم‌ها مساله این است که چطور لحظه‌ای می‌گذرد و بدل به لحظه بعدی می‌شود. این دگردیسی را نمی‌توان در قالب یک قاب ثبت کرد بلکه فقط می‌شود آن را در میان قاب‌ها جا داد، از یک قاب به قابی دیگر. چنین حرکتی با جزئیات فضا کاری ندارد بلکه با جزئیات حرکت در زمان طرف است. (مایا درن، خلق بعد جدید در فیلم: زمان)
مجموعه درخت‌های بانیان نزدیک خانه را با آن تنه‌‌های سترگ‌شان و برگ‌های انبوه همیشه سبزشان، نمی‌شود در روش‌های مرسوم عکاسی و یا فیلم جای داد. در هر ساعتی از شبانه روز، با عکس و زمانی که ناگهان در قاب حبس می‌شود، حرکت باد لای برگ‌های همیشه سبزشان بی‌اثر می‌شود و فیلم زیبایی هر لحظه‌شان را از بین می‌برد. تصویر مسحور کننده وارهول مانندی، با آن کشیدگی‌های اعجاب انگیز که مفهوم زمان را در هم می‌شکند و تفسیر جدیدی خلق می‌کند شاید فقط بتواند تجربه‌ای مشابه جدید خلق کند و چیزی مثل این بدن‌های کهن‌سال را در قابی حبس کند.
پ.ن.: عنوان از اینجاست
