زمانی که ما بزرگ می شدیم، سینمای متفاخر چیزی بود که در ان آدم ها آهسته حرکت می کردند، دوربین به آرامی دنبالشان میرفت و موسیقی ملایمی روی تصویر پخش می شد. همه این ها کنار هم است که هنوز بعد از این همه سال وقتی فیلم های جدیدی مثل هارمونیک های ورکمستر و مرد لندنی، بلا تار را می بینم، ۱۰ دقیقه هم از فیلم نرفته احساس نزدیکی عجیبی با فضا می کنم. انگار این ها هم از همن سال ها آمده اند
